Wyścig, który nie ma dość

24h Le Mans jest zaliczany do grupy wyścigów wytrzymałościowych. O ile w wyścigach Formuły 1 chodzi o jak najszybsze przejechanie określonej liczby okrążeń, o tyle w Le Mans chodzi o wykonanie jak największej ich ilości w określonym czasie. Tak jak F1 pozwala to na sprawdzanie konstrukcji i nowych technologii w ramach widowiskowych testów. Dodatkowo, pojazdy biorące udział w wyścigach obłożone są specjalnym zestawem zasad, jak np.

– obowiązek jazdy co najmniej godzinę przed wyścigiem, nim można było uzupełnić płyny do samochodu, takie jak olej lub płyn chłodzący, z wyjątkiem paliwa

– samochody muszą mieć wyłączone silniki podczas tankowania w boksach

– podczas tankowania nie wolno wykonywać żadnych dodatkowych prac przy pojazdach

Wymagania te są powiązane z chęcią eliminacji słabych, bezpieczeństwem oraz chęcią wprowadzenia dodatkowego stresu dla załóg, które muszą dać z siebie wszystko by osiągnąć jak najlepszą wydajność. Jest to również związane z faktem, że w Le Mans można, poza specjalistycznymi bolidami, zobaczyć też „zwykłe” samochody z bardzo wysokimi osiągami.

Kolejne edycję pojawiały się od 1923 roku z wyjątkiem 1936 oraz okresu wojennego. Na przestrzeni lat zmieniano długość toru (dziś jest to 13,629 km), zasady, ilość członków w zespole oraz pule zainteresowanych – do IIWŚ byli to głównie Europejczycy, zaś po niej na podium zaczęli pojawiać się również ludzie zza oceanów.

Rekordową ilością okrążeń jest 397, który to wynik udało się osiągnąć niemieckim zespołom dwa razy – w 1971 i w 2010 roku. Epicki sprawdzian umiejętności i wytrzymałości ma również mroczniejsze epizody – podczas wyścigu w 1955 roku części bolidu, który dosłownie rozpadł się na torze, z ogromną prędkością rozleciały się wokół wraku. Część z nich poleciała w widownie i, niczym odłamki, dokonała masakry – zginęło 80 osób. Wyścig kojarzy się jednak przede wszystkim jako wielkie widowisko, z którego pochodzi chociażby tradycja polewania szampanem widowni przez zwycięzcę.